skip to Main Content
Niet ingelogd, log in bij account.

Stilte in tijden van Corona. (Bruno Segers)

Bruno Segers is medewerker en lid van de programmaraad van onze school.
Hij studeerde rechten en filosofie. Publiceerde regelmatig in ‘Streven’.
Zijn persoonlijke blog is http://bswanderer.simplesite.com

Stilte in tijden van corona.

Ik durf het bijna niet te bekennen, maar ik heb genoten van sommige aspecten van de coronaperiode. Natuurlijk was en is het niet meer mogen ontmoeten van vrienden nog steeds een beproeving. En voor mensen die klein en/of precair wonen moet het een hel zijn.

Maar die plotse stilte overal… We waren vergeten dat die bestond, laat staan dat die even terug zou kunnen komen. Het was plots mogelijk om in Antwerpen rond te wandelen en iets te zeggen ZONDER DAT MEN ZIJN STEM MOEST  VERHEFFEN OM VERSTAAN TE WORDEN. [1]
Wat een luxe. Normaal moet men uren in trein of auto doorbrengen om ergens te geraken waar men hoopt nog wat restanten van stilte te vinden.
Zo verbleef ik een tijdje geleden enkele dagen in het Hof Zevenbergen te Ranst op zoek naar stilte. In de tuin lagen, zoals vaak op zulke plaatsen, enkele stenen met goedbedoelde spreuken op. Eén spreuk sprak me aan: ‘Lawaai verbruikt, stilte voedt’ van de mij onbekende Anna Elisabeth Röcker.
Dat lawaai energie verbruikt hoeft weinig toelichting. En niet alleen verbruikt het, het put ons ook nog uit, vaak zelfs zonder dat we het zelf gewaarworden.
Dat stilte voedt zal wellicht alleen zo zijn voor mensen die stilte nodig hebben zoals zonlicht. Er bestaat natuurlijk ook een ijzige stilte, een bedreigende stilte, een onbehagelijke stilte waar veel meer mensen gevoelig voor zijn. En die prompt verdreven (?) wordt door opdringerig lawaai.
Maar de voedende stilte wordt helaas door veel minder mensen ervaren. Die stilte is eigenlijk veel meer dan het wegvallen van lawaai. Het is niet het niet horen van lawaai, maar het horen wat er te horen valt als lawaai verdwijnt.
In de zengroep van Edel Maex wordt niet zozeer gevraagd geen geluid te maken, maar worden we uitgenodigd om de stilte in te gaan, om de stilte voor elkaar te bewaren.
Als een geschenk van allen voor anderen.

Ik zal zoals iedereen opgelucht zijn als de voorzorgmaatregelen versoepeld worden, en misschien ooit weer een tijdje overbodig zullen worden. Dat we terug met vrienden op restaurant kunnen gaan. Hopelijk vergeten ze daar nog even de opdringerige achtergrondmuziek…

Bruno Segers
26/5/2020

_________________________

[1] Dit is een verwijzing naar beeldverhalen: zoals iedereen weet wordt een luide stem in beeldverhalen  weergegeven door grotere letters.

Back To Top